موضوع: <-PostCategory-> جمعه 30 دی 1390برچسب:,

 بسم الله الرحمن الرحیم

اشکال

با توجه روایات فراوانی که در باب فضیلت عمر ابن خطاب رضی الله عنه وارد شده است چرا شما شیعیان به آن بزرگوار احترام نمیگذارید ؟ آیا این خلاف سنت رسول خدا در احترام به مومنین نیست ؟؟

جواب

{ از تمامی دوستانی که طالب حق و حقیقت هستند خواهشمندیم که کمی حوصله به خرج داده و جواب این شبهه را با دقت فراوان بخوانند تا در یابند که بحث فضیلت عمر از کجا شروع شده و در تحت چه برنامه ای اهل تسنن این بحث را براه انداخته اند . لازم بذکر است که تمامی روایاتی که از اهل تسنن نقل کردیم مستند است و شما در پایان جواب می توانید به مدرک روایات مراجعه بفرمائید }  

مقدمه : بعد از رحلت پیغمبر اکرم میان امت اسلام اختلاف شد که بطور کلی دو دسته بزرگ بودند. عده ای سعی در اجراء شدن وصایای پیغمبر داشتند که سفارشات متعدد پیغمبر پشتیبان قوی این جریان بود و عده ای سعی در اجراء شدن خلافت خلقاء داشتند که از هیچ پشتیبان مشروعی برخوردار نبودند لذا این عده با طرح و برنامه ریزی خاص خود سعی در مشروعیت دادن افعال خود شدند . این گروه برای مشروعیت بخشیدن به اهداف شوم خود برنامه های خود را قالب سه طرح اجراء کردند که مورد بحث ما طرح سوم است که مفصل در مورد آن بحث میکنیم

طرح اول : جداسازی قرآن کریم از توضیحات پیغمبر >>> در صدر اسلام قرآن را با بیانات پیغمبر برای مردم میخواندند اما عده ای چون بیانات پیغمبر را منافی با مقاصد شوم خود دیدند بیانات آنحضرت را از میان بردند . لازم بذکر است نوشتن قران بدون توضییحات پیغمبر از زمان ابوبکر شروع شده و در زمان خلافت عمر به پایان رسید .

طرح دوم : نابود کردن احادیث پیغمبر >>> چون نقل سنت پیغمبر با اهداف آنها در تضاد بود لذا سعی کردند که سنت پیغمبر را از بین ببرند . اهل تسنن روایتی از عایشه نقل میکنند که ابوبکر در یک شب 500 روایت از پیغمبر را به آتش کشید .

اگر شما به مسند احمد ابن حنبل نگاه بفرمائیید در میابید که نقل روایات از حضرت رسول توسط همسران آنحضرت تفاوت فاحشی دارد . از عایشه 2270 حدیث نقل کرده و از میمونه 62 حدیث و از حفصه 44 حدیث و از ام حبیبه 27 حدیث و از صفیه 9 حدیث و از زینب 4 حدیث نقل کرده در حالیکه پیغمبر هر شبی را در خانه یکی از زوجات بود . احمد ابن حنبل هم با نقل روایت زیاد از عایشه در راستای از بین بردن سنت حقیقی پیغمبر و جایگزین کردن کردن سنت های دروغین گامی در این امر خطیر بر داشته است .

طرح سوم : تنزّل دادن مقام رسول خدا و بالا بردن مقام خلفای سه گانه >>> این بخش در دو قسمت به اجراء در آمد . قسمت اول : تنزل دادن مقام رسول خدا از مقام پیغمبری به مقام یک انسان عادی . قسمت دوم : بالا بردن مقام خلفای سه گانه خصوصا خلیفه دوم تا حد مقام پیغمبری و گاه بالاتر از آن

توضییح قسمت اول : قرآن مجید درباره پیغمبر اکرم میفرماید : و ما ینطق عن الهوی .... الا وحی یوحی یعنی پیغمبر اکرم از روی هوا و هوس سخن نمیگوید بلکه هر چه هست وحی الهی است . او که سخنش از سر هوا و هوس نیست یقینا افعالش نیز از سر هوا و هوس نیست . اما اهل تسنن روایاتی را نقل کردند که با این آیه در تضاد است و صد البته که تمام این روایات برای تنزّل دادن مقام پیغمبر است

روایت اول : اهل تسنن از جاعل بزرگ حدیث یعنی ابوهریره نقل میکنند که گفته است : روزی رسول خدا چنین میگفت : خداوندا ! محمد تنها یک انسان است ، آن سان که دیگر انسانها خشم می آورند او خشم می آورد پس هر گاه مومن را آزار رساندم یا ناروا گفتم یا تازیانه زدم آن را برای او کفاره قرار بده !!! ....... همچنانکه در این حدیث جعلی میبینید ( نعوذ بالله >>> ) پیغمبر اکرم خود را انسان عادی و تابع هوا و هوس معرفی میکند و آنوقت از خدا میخواهد که اگر یک وقت اسیر غضب شد و به کسی آزار رساند خداوند آزار به آنفرد را کفاره گناهان او قرار دهد .

روایت دوم : اهل تسنن روایتی را نقل میکنند مبنی بر اینکه پیغمبر غسل واجب بر گردن او بود ولی فراموش کرده و همانطور به مسجد آمد که موقع نماز یادش آمد و به مردم اعلان کرد که من غسل واجبم را انجام نداده ام پس منتظر بمانید . مردم منتظر ماندند تا پیغمبر غسل خود را انجام دادند و به مسجد بر گشتند و آنگاه نماز خواندند.... همچنانکه میبینید این حدیث عصمت پیغمبر را زیر سوال برده و آن بزرگوار را از یک انسان عادی نیز بی توجه تر معرفی کرده است .

روایت سوم : اهل تسنن روایتی را نقل میکنند که در آن صراحتا یکی از کارهای حرام به پیغمبر نسبت داده شده است . بعدها علمای اهل تسنن بمانند شافعی و نووی در صدد توجیه فعل پیغمبر بر آمدند . ما از  عذرا بالحیاء مضمون این روایت را نقل نمیکنیم .

ملاحظه : سلمان رشدی که نویسنده کتاب آیات شیطانی است میگوید : من مطالبی را که در کتاب خود نوشتم در کتابهای حدیثی مسلمانان پیدا کردم که مراد همین دسته احادیثی استکه اهل تسنن نقل کردند .

توضییح قسمت دوم : اهل تسنن با نقل روایاتی مقام خلفاء خصوصا خلیفه دوم را تا جائی بالا برده اند که پیغمبر اکرم را نیز بدان مقام راهی نیست !!! ما در اینجا به سه نمونه از این روایات اشاره میکنیم

روایت اول : سلسله روایاتی وجود دارد که موافقات عمر نام گرفته است . این روایات میگوید : خداوند بعضی از آیات الهی را طبق نظر عمر و بر خلاف نظر رسول خدا نازل کرده است ! مثلا اهل تسنن روایتی را نقل میکنند مبنی بر اینکه : کسی از دنیا رفته بود و پیغمبر خواست بر او نماز بخواند ولی عمر ابن خطاب به پیغمبر اعتراض کرده و گفت : این فرد از منافقین است چرا بر او نماز میخوانی ؟؟ پیغمبر به گفته او اعتناء نکرده و نماز خواند . آنگاه خداوند این آیه را نازل کرده : از این پس هرگز بر کسی که از آنان بمیرد نماز مخوان و در کنار قبرشان مایست . یعنی آیه طبق نظر عمر نازل شده است !!

همچنانکه ملاحظه می فرمائید : این روایت عمر ابن خطاب را آگاه تر از رسول الله بر امورات عالم معرفی میکند . ما نمی دانیم با توجه به اینکه عمر ابن خطاب اینقدر بر امورات عالم تسلط داشت چرا خداوند او را پیغمبر قرار نداد ؟!!

روایت دوم : سلسله روایات وجود دارد که عمر ابن خطاب را محدث معرفی میکنند . محدث یعنی کسی که سخن وحی میشنود . مثلا از عایشه نقل میکنند که پیغمبر اکرم فرمودند : در امتهای پیشین کسانی مورد خطاب وحی بوده اند . اگر در میان امت من یکی از اینگونه کسان باشد عمر ابن خطاب از آنان است !! برای دیدن مدرک حدیث اینجا را کلیک کنید

ملاحظه : بارها اهل تسنن از زبان عمر ابن خطاب نقل کردند که : لولا علیّ لهلک العمر یعنی اگر نبود علی علیه السلام هر آینه عمر هلاک میشد یا اینکه خود اهل تسنن نقل کردند که وقتی فردی بنزد عمر ابن خطاب آمد و از او در مورد آیه والذاریات زروا سوال کرد . خلیفه بجای جواب ، آن مرد را به باد کتک گرفت . آیا نقل اینطور احادیثی با محدث بودن جناب عمر ابن خطاب در تضاد نیست ؟؟

« البته بعد ها علمای اهل تسنن دست به هزار توجیه نا بجا زده و گفته اند : فرد سوال کننده یهودی بود و میخواست با سوالش خلیفه را به چالش بکشاند و بعد خلیفه و به تبع آن تمام مسلمین را جاهل معرفی کند . به  همین خاطر خلیفه دستور داد او را کتک زدند و  او را به شهری دیگر تبعید کردند و ممنوع الملاقات شد . .... به علمای اهل تسنن می گوئیم : چرا دست به توجیهات بی پایه و اساس می زنید .  در تمام دنیا مرسوم است که حتی اگر فردی به نیت به چالش کشاندن سوال کند طرف مقابل جواب می دهد و این امر فرد سائل را سر شکسته تر می کند . شما در مناظرات می بینید فردی که بعنوان خصم قرار می گیرد با سوالات خود قصد دارد که طرف مقابل را به چالش بکشاند اما هیچکس آن را محکوم نمی کند و همه انتظار آن دارند که طرف مقابل او نیز با دلیل جواب بدهد . اگر ما این فعل خلیفه را به نزد عقلای عالم ببریم آیا آنها می پذیرند که چون آن فرد یهودی نیت بدی داشت پس باید به باد کتک گرفته می شد ؟ آیا بهتر نبود خلیفه ای که به ادعای شما با منبع وحی در ارتباط بود جواب آن یهودی را مستدل میداد  تا او را سر خورده روانه کاشانه خود کند که بلکه او در دیدگاه خود نسبت به دین مبین اسلام تجدید نظر کند و به اسلام روی آورد ؟ »

روایت سوم : سلسله روایاتی وجود دارد که بدعت های عمر را مطرح میکند که در بعضی از این روایات عمر ابن خطاب صراحتا از فعل خود تعبیر به بدعت میکند . مثلا روایتی استکه میگوید : عمر ابن خطاب شبی از شبهای مبارک ماه رمضان به مسجد آمد و دید مردم بصورت فرادی نماز تراویح میخوانند . از این وضع خوشش نیامد لذا دستور داد که ابیّ ابن کعب جلو بایستد و پیش نماز شود و بقیه به او اقتداء کنند . فردا شب که آمد دید همه نماز تراویح را به جماعت میخوانند . گفت : این چه خوش بدعتی است !!

خلاصه : دوستان ؛ خود قضاوت کنید که

آیا نقل روایات جعلی که مقام عمر را از مقام پیغمبر بالاتر دانسته است می تواند فضیلتی برای عمر به حساب بیاید ؟

آیا نقل روایات جعلی توسط عایشه که عمر را مرتبط با منبع وحی معرفی کرده و در عین حال با روایات فراوانی که خود اهل تسنن نقل کردند در تضاد است ، می تواند فضیلتی برای عمر به حساب بیاید ؟

آیا بدعت گذاری که یکی از سنتهای عمر این خطاب بوده و در عین حال یکی از بزرگترین گناهان در اسلام به شمار می رود میتواند فضیلتی برای عمر به حساب بیاید ؟

آیا اینها فضیلت است ؟

 

مآخذ

 

آدرس روایتی که عایشه میگوید : پدرم ابوبکر500 حدیث از رسول خدا را آتش زد

1_ تذکرة الحفاظ ، للذهبی ، الطبقه الاولی من الکتاب ابوبکر الصدیق ج1 ص 5

آدرس روایتی که ابوهریره مقام پیغمبر را به حد انسان عادی و تابع هوا و هوس پائیین آورد

1 _ صحیح مسلم کتاب 45 ، البر و الصله و الادب باب 25 ، من لعنه النبی صلی الله علیه و سلم او سبّه و دعا علیه ج4 ص2008شماره مسلسل 2601 طبع دار احیاء التراث بیروت

2_ صحیح بخاری ، کتاب الدعوات ، باب قول النبی صلی الله علیه و سلم من آذیته فاجعله له زکاة و رحمه ج8 ص435 طبع دار القلم ، بیروت

آدرس روایتی که میگوید پیغمبر اکرم غسل واجب خود را فراموش کرده بود

1_ سنن ابی داوود کتاب الطهارة باب 94 فی الجنب یصلی بالقوم و هو ناس ، ج1 ص 110

2 _ صحیح البخاری کتاب الاذان باب اذا قام الامام مکانکم حتی رجع انتظروه ج1 ص 316

آدرس روایتی که انجام فعل حرام را به ساحت مقدس پیغمبر نسبت داده اند

1_ صحیح مسلم کتاب الطهارة 2 ، باب 22 ، المسح علی الخفین ح 73 ج1 ص 228

2_ صحیح بخاری کتاب الوضوء باب ..... قائما و قاعدا ج1 ص 166

3_ سنن ابی داوود کتاب الطهارة ، باب 12 ، .... قائما ج1 ، ص53

آدرس روایتی که میگوید خداوند آیات را طبق نظر عمر نازل کرده است

1_ صحیح مسلم کتاب 44 ، فضائل الصحابه ، باب 2 ، فضائل عمر ، ج 4 ص 865 شماره 2400

2_ صحیح بخاری کتاب التفسیر سوره برائت ج6 ، ص 408 _ 410 { بخاری در مجموع سه روایت به مضمون حدیثی که گفتیم اشاره میکند }

آدرس روایتی که عمر را مرتبط با منبع وحی معرفی میکند

1_ صحیح مسلم کتاب 44 فضائل الصحابه ، باب 2 من فضائل عمر ، ج4 ، ص 1864 شماره مسلسل 2398

2_ صحیح بخاری ، کتاب فضائل اصحاب النبی ، باب 36 ، مناقب عمر ابن خطاب ، ج5 ، ص73

آدرس روایتی که در آن عمر از افعال خود تعبیر به بدعت میکند

1_ صحیح بخاری ، کتاب صلای التراویح ، باب فضل من قام رمضن ج3 ، ص 100

2_ صحیح مسلم ، کتاب 6 ، صلاة مسافرین وقصرها باب 25 ، الترغیب فی قیام رمضان و هو التراویح ج1 ، ص 523 _ 525

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> سه شنبه 12 مهر 1390برچسب:,

امام حسن‏ عليه السلام و افسانه طلاق

‏يكى از موضوعات ساختگى، كه برخى از مورّخان اسلامى، آگاهانه يا نا آگاهانه به نقل آن پرداخته‏اند، موضوع ازدواجها و طلاقهاى متعدد حضرت امام حسن مجتبى‏عليه السلام است. بسيار جاى تأسف است كه اينان بدون بررسى صحّت و يا عدم صحّت اين گونه قضايا، آنها را در كتابهاى خود آورده‏اند.

همين كوتاهى‏ها موجب شد دشمنان اسلام و اهل بيت‏عليهم السلام براى انتقام گرفتن از اسلام، روى همين موضوع ساختگى، سخت پافشارى نموده و توهين و جسارتها را از حد بگذرانند. وظيفه خود ديديم در برابر هتّاكيهاى نويسندگان مغرض، مانند «اكرم البستانى»، به بررسى اين موضوع از جنبه تاريخى بپردازيم.

امام حسن ‏عليه السلام و تهمت طلاق

برخى از مورّخان نوشته‏اند كه امام حسن مجتبى‏عليه السلام پى در پى ازدواج مى‏كرد و طلاق مى‏داد. و اين كار آن قدر تكرار شد كه اميرمؤمنان‏عليه السلام به مردم كوفه فرمود: اى اهل كوفه! دخترانتان را به عقد حسن در نياوريد؛ چرا كه او فردى طلاق دهنده است. مردى از طايفه هَمْدان گفت: ما به او دختر مى‏دهيم؛ اگر خواست، نگه دارد واگر مايل نبود، طلاق دهد.1

اين سخن، تهمتى بيش نيست و از واقعيت به دور است؛ چرا كه اوّلاً: اين روايات هرگز با شأن و منزلت و مقام امام حسن مجتبى‏عليه السلام سازگار نيست. ثانياً: بيشتر اين نقلهاى تاريخى از سه مورّخ نقل شده است كه آن سه نيز كتابهاى خود را زير سايه دولتهاى غاصب بنى‏عباس به رشته تحرير درآورده‏اند. ثالثاً: اين تهمت از سوى منصور عباسى براى خنثى سازى شورش حسنى‏ها طرح ريزى شده است.

ما نخست به نقل روايات و نقلهاى تاريخى پيرامون اين مسئله مى‏پردازيم و سپس پاسخ آنها را مى‏آوريم.

روايات پيرامون ازدواجهاى مكرّر امام حسن مجتبى‏عليه السلام سه دسته هستند:

دسته اوّل ‏

در اين دسته از روايات فقط به نهى از ازدواج و علت آن اشاره شده است.

1. برقى در كتاب محاسن از حضرت صادق‏عليه السلام روايت كرده كه مردى خدمت اميرمؤمنان‏عليه السلام آمد و عرض كرد: آمده‏ام با تو درباره دخترم مشورت كنم؛ چرا كه فرزندانت: حسن و حسين و عبداللّه بن جعفر به خواستگارى او آمده‏اند. امام فرمود: «المستشار مؤتمن؛ بدان كه حسن، همسران خويش را طلاق مى‏دهد، دخترت را به ازدواج حسين درآور كه براى دخترت بهتر است.»2

2. كلينى به سند خود از عبداللّه بن سنان نقل كرده: امام صادق‏عليه السلام فرمود: روزى اميرمؤمنان‏عليه السلام بر فراز منبر، مردم كوفه را مخاطب قرار داده، فرمود: به فرزندم حسن زن ندهيد كه او مردى است طلاق دهنده. پس مردى از طايفه هَمْدان گفت: آرى! به خدا سوگند، دخترانمان را به ازدواج او درمى‏آوريم؛ چرا كه او فرزند رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم و اميرمؤمنان‏عليه السلام است؛ پس اگر خواست، نگه دارد و اگر مايل نبود، آنها را طلاق دهد.3

دسته دوم ‏

در اين دسته از روايتها اميرمؤمنان‏عليه السلام از ازدواجها و طلاق‏هاى مكرّر امام حسن مجتبى‏عليه السلام سخت اظهار نگرانى كرده است.

1. بلاذرى از ابى صالح نقل كرده كه اميرمؤمنان‏عليه السلام فرمود: آن قدر حسن‏عليه السلام زن گرفت و طلاق داد كه ترسيدم دشمنى ديگران را در پى‏داشته باشد.4

2. سيوطى از على‏عليه السلام نقل كرده: حسن‏عليه السلام ازدواج مى‏كرد و طلاق مى‏داد، به طورى كه بيم داشتم از قبايل و طوايف عداوت و دشمنى به ما برسد.5

3. ابوطالب مكّى مى‏نويسد: على‏عليه السلام از ازدواجهاى امام حسن‏عليه السلام دلتنگ مى‏شد و در سخنرانى خود مى‏فرمود: فرزندم حسن، زنان خويش را طلاق مى‏دهد؛ به او زن ندهيد.6

4. مجلسى از محمد بن عطيه نقل مى‏كند: اميرمؤمنان‏عليه السلام از طلاق زنان توسط امام حسن‏عليه السلام دلتنگ مى‏شد و از خانواده‏هاى آنها شرم و حيا مى‏كرد و مى‏فرمود: حسن بسيار طلاق مى‏دهد؛ به او زن ندهيد.7

دسته سوم‏

در دسته سوم به تعداد زنها اشاره شده است؛ و ابن حجر، ابوطالب مكى، ابوالحسن مدائنى، كلينى، كفعمى، بلخى و ابن شهرآشوب به نقل آن پرداخته‏اند و تعداد زنان امام حسن‏عليه السلام را چنين گفته‏اند:

1. كفعمى: شصت و چهار.8

2. ابوالحسن مدائنى: هفتاد.9

3. ابن حجر: نود.10

4. كلينى: پنجاه.11

5. بلخى: دويست.12

6. ابوطالب مكى: دويست و پنجاه.13

7. برخى نيز آورده‏اند كه وى سيصد زن داشته است.14

8. همچنين نقل شده كه تعداد زنهاى امام به چهار صد زن رسيده است.15

پاسخ ما

الف - تنافى اين روايات با شخصيت امام ‏

چنانچه گفته شد، اين كار با شأن و مقام امام حسن مجتبى‏عليه السلام هرگز سازگار نيست؛ زيرا چهره‏اى كه قرآن و سنت و ساير معصومين‏عليهم السلام از امام حسن‏عليه السلام ترسيم كرده‏اند، با رواياتى كه نقل شده، قابل جمع نيست. قرآن در شأن و منزلت امام حسن‏عليه السلام و ساير اهل‏بيت‏عليهم السلام آيه «تطهير»16 و آيه «مودّت»17 را نازل فرموده است.

پيامبر درباره امام حسن‏عليه السلام مى‏فرمايد: «حسن و حسين سرور جوانان اهل بهشت هستند.»18 همچنين رسول اكرم‏صلى الله عليه وآله وسلم در مورد امام حسن و امام حسين‏عليهما السلام فرمود: «هركس اين دو را دوست داشته باشد، من دوستش دارم و كسى را كه من دوست دارم، خدا نيز او را دوست خواهد داشت و كسى كه خدا او را دوست داشته باشد، در بهشت‏هاى پر نعمت وارد خواهد كرد.»19

ابن كثير دمشقى مى‏نويسد: اميرمؤمنان‏عليه السلام فرزند خود امام حسن‏عليه السلام را بسيار احترام و تعظيم مى‏كرد.20

امام حسين‏عليه السلام به خاطر احترام و عظمتى كه براى برادرش، امام حسن‏عليه السلام قائل بود، هرگز در حضورش سخن نمى‏گفت.21 در حين طواف، مردم براى اظهار ارادت به امام حسن و امام حسين‏عليهما السلام آن چنان به يكديگر فشار مى‏آوردند كه گاه ممكن بود به زير دست و پا بروند.22

گاهى امام حسن‏عليه السلام بر در خانه مى‏نشست، در چنين لحظاتى رفت و آمد مردم به جهت هيبتى كه او داشت، قطع مى‏شد.23

در حالات معنوى امام حسن‏عليه السلام آورده‏اند: به هنگام وضو، رخسارش دگرگون مى‏شد و در پاسخ پرسش كنندگان مى‏فرمود: «حقّ على كلّ من وقف بين يدى ربّ العرش ان يصفر لونه و يرتعد فرائصه‏24؛ شايسته است كسى كه در برابر پروردگار مى‏ايستد، رنگش زرد گردد و لرزه بر اندامش بيفتد.»

حال سؤال ما اين است:

1. آن امام معصومى كه براى حضور در برابر خالق يكتا، آن چنان لرزه بر اندامش مى‏افتد، چگونه حاضر مى‏شود خدا را به وسيله چهار صد مرتبه طلاق دادن - كه مبغوض‏ترين عمل حلال در نزد خداوند شمرده مى‏شود - از خود برنجاند؟

2. روايات بر فرض صحّت، در زمانى صادر شده است كه اميرمؤمنان‏عليه السلام در كوفه بوده‏اند، كه اگر تعداد روزهاى حضور آن حضرت را در كوفه با حذف روزهاى جنگ جمل، صفين و نهروان و پيامدهاى آن حساب كنيم، به يقين دروغ بودن اين اتهام آشكار خواهد شد؛ چرا كه آن فرصت بسيار كم و پردردسر گنجايش چنين مدعايى را نداشته است. اگر زمان هريك از ازدواج‏ها تا طلاق را در نظر بگيريد و اينكه بيشتر از چهار زن دائم، جايز نبوده و نيز لحاظ شرايط فقهى طلاق دادن، خود به دروغ بودن اين روايات گواهى خواهيد داد.

3. آيا نهى امام على‏عليه السلام، نهى از منكر بود يا نهى از حلال؟ در هر دو صورت، هيچ كدام درست نيست؛ زيرا به شهادت آيه «تطهير»، هرگز فعل قبيح و منكر از امام معصوم مشاهده نمى‏شود تا مورد نهى قرار گيرد. نهى از حلال هم نمى‏تواند باشد؛ زيرا در كدام شريعت از حلال نهى شده كه در اسلام چنين باشد؟!

4. آيا نهى اميرمؤمنان‏عليه السلام با مقدمه بوده يا بدون مقدمه؟ اگر بدون مقدمه و يادآورى بوده، كه چنين سخنى با مقام والاى اميرمؤمنان‏عليه السلام سازگار نيست كه آن حضرت بدون يادآورى قبلى، آبروى فرزند خود را بريزد! و اگر پس از يادآورى بوده، ولى امام حسن‏عليه السلام زيربار نرفته، مى‏گوييم اين هم با شخصيت والاى امام حسن مجتبى‏عليه السلام سازگار نبوده است كه اين گونه پدر و امام خويش را در تنگنا و مشكل قرار دهد.

5. آيا باور مى‏كنيد امام حسن مجتبى‏عليه السلام با آن شأن و منزلت، اسباب شرمندگى پدر خويش را فراهم آورد تا جايى كه حضرت دلتنگ شده و از خانواده‏ها شرم و حيا كند، و يا از بيم دشمنى طوايف و قبايل كوفه نسبت به آنها رنج برد؟!

طبق نقل ابن عساكر، از سويد بن غفله نقل شده: يكى از همسران امام حسن‏عليه السلام كه از طايفه خشعم بود؛ پس از شهادت اميرمؤمنان‏عليه السلام و بيعت با امام حسن‏عليه السلام به ايشان تبريك گفت. امام به وى فرمود: تو خوشحالى و شماتت خود را به كشته شدن اميرمؤمنان‏عليه السلام اظهار كردى. من تو را سه طلاقه كردم. آن زن گفت: به خدا سوگند! قصد من اين نبود. و پس از پايان عده‏اش از خانه امام خارج شد.

امام مبلغ باقى مانده از مهرش را به اضافه بيست هزار درهم برايش فرستاد. آن زن گفت: متاع كمى است كه از دوستى جدا شده به من مى‏رسد. وقتى كه سخن آن زن را به امام گفتند، حضرت گريه كرد و فرمود: اگر نبود كه از پدرم، از جدّم شنيده‏ام كه مى‏فرمود: «كسى كه همسر خود را سه طلاقه دهد، تا آن زن شوهر ديگرى انتخاب نكند، بر شوهر اوّل حلال نمى‏گردد؛ مراجعت مى‏كردم.»25

دليل نخست بر مجهول و ساختگى بودن اين روايت، اين است كه امام حسن‏عليه السلام بدون هيچ مقدمه‏اى و بدون آن كه كوچك‏ترين توجهى به قصد و هدف زن داشته باشد، برآشفته و همسر خويش را به خاطر تهنيتى، طلاق مى‏دهد؛ كه اين حركت، از يك انسان غير معصوم بعيد است، چه رسد به امام معصوم.

ثانياً: از نظر فقه اهل بيت، طلاق بايد در حضور دو شاهد عادل صورت گيرد؛ در حالى كه هيچ يك از اين مسائل رعايت نشده؛ حال چگونه امام كارى بر خلاف نظر خويش انجام داده است.

ثالثاً: اگر طلاق به خاطر اظهار دشمنى و شماتت بوده، به چه علت براى او بيست هزار درهم اضافه بر مهر خويش مى‏فرستد؟

و رابعاً اينكه طبق اين نقل، امام در يك مجلس همسر خويش را سه طلاقه كرده است؛ در حالى كه اين طلاق نه فقط در مذهب اهل‏بيت‏عليهم السلام، بلكه در زمان رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم و ابوبكر و دو سال پس از خلافت عمر نيز، يك طلاق به حساب مى‏آمد.26

با اين بيان، امام مى‏توانسته پس از طلاق برگردد، چون طلاق اوّل بود و پس از طلاق اول، زن مطلقه رجعيه است و مرد در حال عدّه مى‏تواند به زن خود رجوع كند. همچنين حضرت پس از پايان عدّه نيز مى‏توانست بدون آن كه زن شوهر ديگرى كند، او را به عقد خويش در آورد.

آرى! فرمايش رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم مربوط به زمانى است كه سه مرتبه طلاق صورت گرفته و مرد پس از آن رجوع كرده باشد. اينجا است كه زن مى‏بايد شوهر ديگرى انتخاب كند. از آنجا كه متن روايت ابن عساكر از اضطراب كامل برخوردار است، ديگر نيازى به بررسى سندى ندارد.

ب - بررسى اسناد

1. بيشتر مورّخان اين نقل تاريخى را يا بدون سند آورده‏اند و يا آن را به ابوالحسن مدائنى و محمد بن عمر واقدى و ابوطالب مكّى رسانده‏اند كه در هردو صورت، داراى اشكال است. مثلاً ابن عساكر مى‏نويسد: وروى‏ محمد بن سيرين...27؛ ميرخواند شافعى آورده است: نقل است كه... 28؛ سيوطى مى‏گويد: كان الحسن يتزوج...29 ابوطالب مكّى مى‏نويسد: انّه تزوّج...30؛ سبط بن الجوزى آورده است: و فى رواية انّه تزوّج...31؛ ابوالحسن مدائنى آورده است: كان الحسن كثيرالتزويج.32

تمامى اين نقلها، مرسل است و به آنانى كه به اين سه مورّخ اعتماد كرده‏اند، بايد گفت: اين سه مورّخ نيز اين جريان را بدون سند نقل كرده‏اند. چنانچه از مدائنى و مكّى نقل كرديم. بدين جهت مى‏گوييم داستان تعداد زنان امام حسن‏عليه السلام و ماجراى طلاق آنها، فاقد هرگونه ارزش و اعتبار است.

2. بسيارى، اين سه مورّخ را ضعيف شمرده و ردّ كرده‏اند. از ميان آنها مى‏توان به ذهبى،33، عسقلانى‏34، ابن الجوزى‏35، عماد حنبلى‏36، رازى‏37، ابن الاثير جزرى‏38، زركلى‏39، علامه امينى‏40، سيدمحسن امين‏41، هاشم معروف الحسنى‏42 و... اشاره كرد.

3. هريك از اين سه مورّخ از مشايخى روايت نقل كرده‏اند كه يا جزو هواداران بنى‏اميه بوده‏اند و يا ضعيف و مجهول هستند. مثلاً مدائنى از عوانه نقل مى‏كند، در حالى كه عوانه به نفع بنى‏اميه جعل حديث مى‏كرده‏43 و برخى از مشايخ او همانند جعفر بن هلال‏44، عاصم بن سليمان احول‏45 و ابن عثمان‏46، ضعيف يا مجهول هستند. طبق گفته يحيى بن معين: حديث واقدى از مدنيها، از شيوخ مجهول برخوردار است.47

هاشم معروف الحسنى مى‏نويسد: مدائنى، معاصر عباسى‏ها و از جمله كسانى است كه متهم به دروغگويى و جعل حديث است.

در «ميزان الاعتدال» ذهبى آمده است: مسلم در صحيح خود از نقل روايت از وى خود دارى كرده و ابن عدى او را ضعيف دانسته و اصمعى به او گفته: به خدا سوگند كه چيزى از اسلام در تو نمانده است... صاحب «لسان الميزان» گفته است: او از غلامان عبدالرحمن بن سمرة بن حبيب اموى بوده است. به علاوه بيشتر روايات او از نوع مراسيل است.

اينها همه گواه بر آن است كه روايت هفتاد همسر را - كه جز مدائنى كسى آن را نقل نكرده - از جعليات قدرتمندان و دشمنان علويها است...48

اما روايت كلينى كه در دسته اوّل آمده، در سندش حميد بن زياد و حسن بن محمد بن سماعة ديده مى‏شوند، كه واقفى هستند.49

علامه حلّى درباره حميد بن زياد مى‏گويد: در نزد من، زمانى روايت او مورد قبول است كه معارضى نداشته باشد.50

علامه مجلسى ضمن مؤثق شمردن حديث، چنين توجيه كرده است كه: شايد غرض امام از اين سخن، استعلام حال آنها يعنى مراتب ايمانشان بوده است؛ نه اينكه فرزند خويش را كه معصوم و تأييد شده از سوى پروردگار بود، مورد نكوهش قرار داده باشد.51

اما با توجه به واقفى بودن برخى از راويان و فرمايش علامه حلى - كه روايت او در صورتى كه معارضى نداشته باشد، مورد قبول است - به نظر مى‏رسد كه اين روايت حجّيتى ندارد؛ اگرچه علامه مجلسى به توجيه آن برخاسته است.

و اما روايت كافى از ابن ابى‏العلاء كه در دسته سوم قرار گرفته است؛ علامه مجلسى اين حديث را مجهول مى‏داند.52

پاسخ ما به روايت برقى در محاسن نيز، اين است كه: اگرچه خود احمد بن ابى‏عبداللّه برقى توثيق شده، اما وى بيشترِ روايات را از ضُعفا نقل كرده است.53

پايه‏گذار شبهه ‏

دلائل و شواهد موجود به خوبى نشان مى‏دهد كه تا پيش از منصور عباسى چنين افترايى در كتابها نبوده است و اين منصور بود كه براى خنثى سازى شورشهاى علوى و حركتهاى ضدّ حكومتى نوادگان امام حسن مجتبى‏عليه السلام اين تهمت و شبهه را عليه امام پايه‏گذارى كرد.

وى كه از اين شورشها سخت به وحشت افتاده بود، براى رفع نگرانى خود، هيچ حربه‏اى را بهتر از لكه‏دار كردن چهره پاك و معصوم امام حسن‏عليه السلام نديد. وى پس از دستگيرى عبداللّه بن حسن كه عليه ظلم و جور قيام كرده بود، در برابر بسيارى از مردم به سخنرانى پرداخت و على‏بن ابى‏طالب و امام حسن‏عليهما السلام و همه فرزندان ابى‏طالب را مورد دشنام و افترا و ناسزاگويى قرار داد و از جمله گفت: به خدايى كه جز او نيست، فرزندان ابى‏طالب را در خلافت تنها گذارديم و هيچ كارى به كارشان نداشتيم؛ در آغاز على بن ابى‏طالب بدان پرداخت... و پس از وى، حسن بن على برخاست... معاويه با نيرنگ به او وعده داد تا وليعهدش كند، بدين ترتيب او را بركنار ساخت و همه چيزِ وى را گرفت. حسن بن على نيز همه كارها را به معاويه واگذارد و به زنان روى آورد؛ او امروز با يكى ازدواج مى‏كرد و فردا ديگرى را طلاق مى‏داد و همچنان بدين كار مشغول بود تا اينكه در بسترش مرد...54

استاد، هاشم معروف در ردّ اين تهمت ناجوانمردانه مى‏نويسد: و اما روايت هفتاد و نود و از اين قبيل رواياتى كه او را زن باره توصيف مى‏كنند و اينكه پدرش مى‏گفت: به فرزندم حسن زن ندهيد كه او زن باره است؛ اين روايات آن چنان كه از اسنادشان بر مى‏آيد، منبعى جز مدائنى و امثال دروغگوى او ندارد. مدائنى و واقدى و ديگر مورّخان پيشين، تاريخ را در سايه حكومتهايى نوشته‏اند كه با اهل‏بيت‏عليهم السلام سر دشمنى داشتند، و از هر وسيله‏اى براى خدشه‏دار كردن واقعيت‏هاى آنها و ضربه زدن به ايشان فروگذار نمى‏كردند. حكام دولت عباسى نيز در تعصّب و پليدى نيّت، دست كمى از اسلاف اموى خود نداشتند. عباسى‏ها در جعل احاديث عليه «علويها» با امويها هم دست بودند، به ويژه نسبت به حسنيها كينه خاصّى مى‏ورزيدند، چون بيشتر آنهايى كه عليه ستم سر به شورش برمى‏داشتند؛ از فرزندان و نوادگان امام حسن‏عليه السلام بودند.55

واقعيت چيست؟

آنچه كه تاكنون گفته شد، پاسخ به اتهاماتى بود كه درباره ازدواجها و طلاقهاى متعدد امام حسن‏عليه السلام طرح ريزى شده بود.

واقعيت اين است كه امام در طول عمر، بيشتر از هشت يا ده‏56 همسر نداشته كه تعدادى از اين همسران كنيز بوده‏اند. داشتن اين تعداد همسر در آن زمان براى قاطبه مردم، امرى طبيعى بوده است؛ بلكه برخى تعداد همسرانشان بيش از اين بوده، در حالى كه كسى متعرض آنان نشده است. حال چه شد كه در بين اين مردم، فقط امام حسن‏عليه السلام مورد حملات بيشرمانه دشمنان قرار گرفت؟ آيا نمى‏شود حدس زد اين رقم بسيار بزرگ، نشانه ساختگى بودن اين احاديث است؟

چرا ابوطالب مكّى كه تعداد زنهاى امام حسن‏عليه السلام را به 250 مى‏رساند، جز چند نفر از آنها نام نمى‏برد؟ چرا مورخّان كه به تبعيت از ابوالحسن مدائنى و واقدى و مكّى تعداد زنان امام را بيش از هشت تن ذكر كرده‏اند، بيشترين آمارى كه براى فرزندان امام داده‏اند، بيش از سى و يك فرزند نيست؟57

اينك از ابوطالب مكّى بايد پرسيد: اگر امام چهارصد همسر داشته پس چرا بيش از سى و يك فرزند نداشت؟ آيا همه آن زنان عقيم و نازا بودند؟ آيا امام رغبتى به فرزند نداشت و يا از پرداخت نفقه و هزينه زندگى و تأمين معاش آنها عاجز بوده است؟

منبع

كوثر شماره ( 53 ) , از طر يق شبكه اطلاع رسانى حوزه ( شارح )

---

1. كافى، ج 6، ص 56.

2. محاسن برقى، ج 2، ص 601؛ منتخب التواريخ، ص 190.

3. كافى، ج 6، ص 56؛ بحارالانوار، ج 44، ص 172.

4. انساب الاشراف، ج 3، ص 25.

5. تاريخ الخلفاء، ص 191.

6. وكان على(ع) يضجر من ذلك فكان يقول فى خطبته ان الحسن مطلاق فلاتنكحوه (بحارالانوار، ج 44، ص 169.)

7. همان، ص ؟

8. چهارده معصوم (زندگانى امام حسن(ع))، ص 553.

9. بحارالانوار، ج 44، ص 173.

10. الصواعق المحرقه، ص 139.

11. كافى، ج 6، ص 56.

12. البدء و التاريخ، ج 5، ص 74.

13. مناقب آل ابى‏طالب، ج 4، ص 30.

14. همان.

15. چهارده معصوم، ص 553، به نقل از قوت القلوب.

16. الصواعق المحرقه، ص 143؛ سنن بيهقى، ج 2، ص 149.

17. الدرالمنثور، ج 7،ص 7.

18. الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنة، (مستدرك حاكم، ج 3، ص 167؛ مسند احمد، ج 3، ص 2.)

19. من احبهما احببته و من احببته احبه اللّه و من احبه اللّه أدخله جنات النعيم...(اخبار اصبهان، ج 1، ص 56.)

20. البداية و النهاية، ج 7، ص 37.

21. مناقب آل ابى‏طالب، ج 3، ص 401.

22. البداية و النهاية، ج 7، ص 37.

23. الامام المجتبى(ع)، ص 10.

24. همان، ص 86.

25. تاريخ دمشق، (حياة الامام الحسن(ع))، ص 154.

26. نيل الاوطار، ج 6، ص 230؛ من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 320.

27. تاريخ دمشق، (ترجمه امام حسن(ع))، ص 155.

28. روضةالصفا، ج 3، ص 20.

29. تاريخ الخلفاء، ص 191.

30. بحارالانوار، ج 44، ص 169.

31. تذكرةالخواص، ص 121.

32. بحارالانوار، ج 44، ص 173.

33. ميزان الاعتدال، ج 3، ص 107.

34. لسان الميزان، ج 4، ص 386.

35. المنتظم، ج 7، ص 189.

36. شذرات الذهب، ج 3، ص 120.

37. الجرح والتعديل، ج 4، ص 21.

38. الكامل فى‏التاريخ، ج 9، ص 44.

39. الأعلام، ج 7، ص 160.

40. الغدير، ج 5، ص 290.

41. اعيان الشيعه، ج 46، ص 172.

42. سيرةالائمة الاثنى عشر، ج 1، ص 620.

43. لسان الميزان، ج 4، ص 386.

44. ميزان الاعتدال، ج 1، ص 430.

45. همان، ج 4، ص 350.

46. همان، ج 6، ص 198.

47. تذكرة الحفاظ، ج 1، ص 348.

48. زندگى دوازده امام، ج 1، ص 604.

49. جامع الرواة، ج 1، ص 225 و 284.

50. الخلاصة، ص ؟

51. مرآةالعقول، ج 21، ص 96.

52. همان.

53. الخلاصة، ص ؟

54. سيرةالائمة الاثنى عشر، ج 1، ص 618.

55. زندگى دوازده امام، ج 1، ص 602.

56. صلح الحسن(ع)، ص 25.

57. بين مورّخين اختلاف است، از هفت فرزند گفته شده تا سى و يك فرزند. رجوع شود به البدء و التاريخ، ج 5، ص 74؛ الفصول المهمه، ص 166؛ بحارالانوار، ج 44، ص 168؛ كشف الغمه، ج 2، ص 152؛ اعلام الورى، ص 213؛ ناسخ التواريخ، جلد امام حسن(ع)، ص 270؛ تذكرة الخواص، ص 212؛ نورالابصار، ص 136؛ ذخائرالعقبى، ص 143؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 228.

منبع : تبیان

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> دو شنبه 23 خرداد 1390برچسب:,

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> جمعه 20 خرداد 1390برچسب:,

نخستین مردمی که به سرزمین ایران آمدند، آریایی‏ها بودند. آنان به دو گروه عمده «مادها» و «پارس‏ها» تقسیم می‏شدند. با اتّحاد مادها، دولت «ماد» تشکیل شد. پس از مدّتی پارس‏ها توانستند دولت ماد را از بین ببرند و سلسله‏های هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان را بنیانگذاری کنند. پژوهش‏ها نشان می‏دهد که زنان ایران زمین از زمان مادها که نخستین ساکنان این دیار بودند، دارای حجاب کاملی، شامل پیراهن بلند چین‏دار، شلوار تا مچ پا و چادر و شنلی بلند بر روی لباس‏ها بوده‏اند.۴ این حجاب در دوران سلسله‏های مختلف پارس‏ها نیز معمول بوده است.۵ بنابر این، در زمان بعثت زرتشت و قبل و بعد از آن، زنان ایرانی از حجابی کامل برخوردار بوده‏اند. برابر متون تاریخی، در همه آن زمان‏ها پوشاندن موی سر و داشتن لباس بلند و شلوار و چادر رایج بوده است و زنان هر چند با آزادی در محیط بیرون خانه رفت و آمد می‏کردند و همپای مردان به کار می‏پرداختند، ولی این امور با حجاب کامل و پرهیز شدید از اختلاطهای فسادانگیز همراه بوده است. جایگاه فرهنگی پوشش در میان زنان نجیب ایران‏زمین به گونه‏ای است که در دوران سلطه کامل شاهان، هنگامی که خشایارشاه به ملکه «وشی» دستور داد که بدون پوشش به بزم بیاید تا حاضران، زیبایی اندام او را بنگرند، وی امتناع نمود و از انجام فرمان پادشاه سر باز زد و به خاطر این سرپیچی، به حکم دادوَران، عنوان «ملکه ایران» را از دست داد.۶ در زمان ساسانیان - که پس از نبوت زرتشت است - افزون بر چادر، پوشش صورت نیز در میان زنان اشراف معمول شد. به گفته ویل دورانت پس از داریوش، زنان طبقات بالای اجتماع، جرأت نداشتند که جز در تختِ روانِ روپوش دار از خانه بیرون بیایند و هرگز به آنان اجازه داده نمی‏شد که آشکارا با مردان آمد و رفت کنند. زنان شوهردار حق نداشتند هیچ مردی حتی پدر و برادرشان را ببینند. در نقش‏هایی که از ایران باستان بر جای مانده است، هیچ صورت زنی دیده نمی‏شود و نامی از ایشان نیامده است.۷ تجلیّات پوشش در میان زنان ایران چنان چشم‏گیر است که برخی از اندیشمندان و تمدن‏نگاران، ایران را منبع اصلی ترویج حجاب در جهان معرفی کرده‏اند.۸ از آن‏جا که مرکز بعثت «اشو زرتشت» ایران بوده است و آن حضرت در زمینه اصل حجاب و پوشش زنان در جامعه خویش کمبودی نمی‏دیده است، با تأیید حدود و کیفیت حجاب رایج آن دوران، کوشید تا با پندهای، خود ریشه‏های درونی حجاب را تعمیق و مستحکم نموده، عامل درون را ضامن اجرا و پشتوانه استمرار و استواری حجاب معمول قرار دهد. به پند و اندرزهای «اشوزرتشت» بنگرید تا تلاش وی برای تعالی و آموزش مبانی حجاب و بیان لزوم توأم نمودن حجاب ظاهری با عفّت باطنی، روشن‏تر شود؛ او می‏فرماید: ای نوعروسان و دامادان!... با غیرت، در پی زندگانیِ پاک‏منشی بر آیید... .ای مردان و زنان! راه راست را دریابید و پیروی کنید. هیچ گاه گردِ دروغ و خوشی‏های زودگذری که تباه کننده زندگی است، نگردید؛ زیرا لذّتی که با بدنامی و گناه همراه باشد، همچون زهر کشنده‏ای است که با شیرینی درآمیخته و همانند خودش دوزخی است. با این گونه کارها، زندگانی گیتی خود را تباه مسازید. پاداش رهروان نیکی، به کسی می‏رسد که هوا، هوس، خودخواهی و آرزوهای باطل را از خود دور ساخته، بر نفس خویش چیره گردد و کوتاهی و غفلت در این راه، پایانش جز ناله و افسوس نخواهد بود. فریب خوردگانی که دست به کردار زشت زنند، گرفتار بدبختی و نیستی خواهند شد و سرانجامشان خروش و فریاد و ناله است.۹ گفتنی است که در دین زرتشت، لباس یا کیفیت خاصی برای حجاب زنان واجب نشده است؛ بلکه لباس رایج آن زمان که شامل لباس بلند، شلوار و سرپوش - یعنی چادر یا شنلی بر روی آن - بوده است، مورد تقریر و تنفیذ قرار گرفته است. هر چند که استفاده از سِدرِه و کُشتی - لباس مذهبی ویژه زرتشتیان - توصیه شده است.۱۰ البته بر هر مرد و زن واجب است که هنگام انجام مراسم عبادی و نیایش، سر خود را بپوشاند. بنا به گفته مؤبد «رستم شهرزادی» پوشش زنان باید به گونه‏ای باشد که هیچ یک از موهای سرِ زن از سرپوش بیرون نباشد. در خرده اوستا، به طور صریح چنین آمده است: «نامی زت واجیم، همگی سر واپوشیم و همگی نماز و کریم بدادار هورمزد؛۱۱ یعنی همگان نامی ز تو بر گوییم و همگان سر خود را می‏پوشیم و آن گاه به درگاه دادار اهورمزدا نماز می‏کنیم». بر اساس آموزه‏های دینی، یک زرتشتی مؤمن، باید از نگاه ناپاک به زنان دوری جوید و حتی از به کارگیری چنین مردانی خودداری کند. در اندرز «آذربادماراسپند» مؤبد موبدان آمده است: «مرد بدچشم را به معاونت خود قبول مکن‏۱۲». پوشش موی سر و داشتن نقاب بر چهره، پس از سقوط ساسانیان نیز ادامه یافته است. به این نمونه بنگرید: پس از فتح ایران، هنگامی که سه تن از دختران کسری‏، شاهنشاه ساسانی را برای عمر آوردند، شاهزادگان ایرانی همچنان با نقاب، چهره خود را پوشانده بودند. عمر دستور داد تا پوشش از چهره بر گیرند تا خریداران پس از نگاه، پول بیشتری مبذول دارند. دوشیزگان ایرانی خودداری کردند و به سینه مأمور اجرای حکم عمر مشت زده، آنان را از خود دور ساختند. عمر بسیار خشمناک شد؛ ولی امام علی(ع) او را به مدارا و تکریم آنان توصیه فرمود

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> پنج شنبه 19 خرداد 1390برچسب:,

 اشکال

 چرا شیعیان با دست باز نماز میخوانند ؟؟؟ آیا عدم ِ خضوع در برابر خداوند نوعی تکبر به حساب نمی آید ؟؟؟

جواب

 شما اهل تسنن جمعا 4 فرقه اید که سه فرقه از شما حنفی ، شافعی ، حنبلی  با دست بسته نماز خواندن { یا بقول شما با حالت تواضع نماز خواندن } را واجب نمیدانند بلکه مستحب میدانند و فرقه دیگر مالکی ها  دست بسته نماز خواندن را مکروه میدانند . بنا بر این ، نظر علمای خود اهل تسنن بر اینستکه با دست ِ باز نماز خواندن جائز است .

دلیل اهل تسنن بر دست بسته نماز خواندن یک عده روایاتی است که هم از جهت دلالت و هم از جهت سند دارای ضعف هستند . { برای اطلاع بیشتر از ضعف روایات به کتاب الاعتصام بالکتاب والسنه نوشته آیت الله سبحانی مراجعه فرمائیید }

اما در مورد خضوع باید عرض کنیم : خضوع صفت برای جسم است که با انجام رکوع و سجود نیز تحقق میابد و دیگر نیازی نیست که با روایات ضعیفه مرتکب بدعت شویم و بگوئییم : با دست بسته نماز خواندن تواضع در برابر خداوند است !!! .

 آنچه که از دیدگاه الهی مهم است خشوع در نماز است که در آیات قرآن به آن اشاره شده مثلا در سوره مبارکه مومنون می فرماید : الذین هم فی صلاتهم خاشعون  یعنی مومنان کسانی هستند که در نماز خود خشوع دارند .

 خلاصه : اولا از دیدگاه فقهاء اهل تسنن با دست باز نماز خواندن اشکالی ندارد ثانیا استدلال اهل تسنن به روایاتی که در این باب وارده شده ضعیف است که نهایتا منجر به  بدعت در کیفیت نماز خواندن میشود ثالثا آنچه که از دیدگاه الهی مهم است خشوع  در نماز است نه خضوعی که شما اهل تسنن اینقدر بر آن تاکید دارید .

 ماخذ : کتاب آشنائی با مکتب اهل بیت علیهم السلام نوشته محمد توحیدی

 

تذکر 1 : در بحثهای فقهی از دست بسته نماز خواندن تعبیر به تکتف یا تکفیر میکنند .

 

 تذکر 2 : در اسلام عبادات توقیفی است یعنی کیفیت انجام عبادات همان است که در روایات آمده و ما حق نداریم بدون دلیل ِ  محکم در عبادات تغییری انجام دهیم . بنا بر این ، اینکه ما به استناد روایات ضعیفه از خودمان تکتف را مستحب کنیم بدعت محسوب میشود .

تذکر 3 : خضوع صفت برای جسم است مانند سر خم کردن در برابر دیگران و خشوع صفت برای قلب است یعنی تواضع قلبی ( یا همان دل شکسته بودن ) که در سوره مجادله امده است : آیا وقت آن فرا نرسیده است که مومنین قلب خود را برای خداوند خاشع گردانند ؟

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> چهار شنبه 18 خرداد 1390برچسب:,

جناب ابوبکر زمانی که در حال احتضار قرار گرفت. عمر بن خطاب را به عنوان خلیفه انتخاب کرد.

 

استخلفت عليكم عمر بن الخطاب

المواقف - الإيجي - ج 3 - ص 621- دار الجيل

تخريج الأحاديث والآثار - الزيلعي - ج 2 - ص 481- دار ابن خزيمة رياض

تفسير ابن أبي حاتم - ابن أبي حاتم الرازي - ج 9 - ص 2837- المكتبة العصرية

إعجاز القرآن - الباقلاني - ص 137 – 138- دار المعارف  مصر

تفسير ابن كثير - ابن كثير - ج 3 - ص 368

الدر المنثور - جلال الدين السيوطي - ج 5 - ص 101- دار المعرفة

تفسير الآلوسي - الآلوسي - ج 19 - ص 152

الطبقات الكبرى - محمد بن سعد - ج 3 - ص 200- دار صادر

الثقات - ابن حبان - ج 2 - ص 192- مؤسسة الكتب الثقافية

تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر - ج 30 - ص 411- دارالفکر

تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر - ج 44 - ص 253- دارالفکر

تاريخ الطبري - الطبري - ج 2 - ص 618- مؤسسة الأعلمي للمطبوعات

الكامل في التاريخ - ابن الأثير - ج 2 - ص 425- دار صادر

وفيات الأعيان وأنباء أبناء الزمان - ابن خلكان - ج 3 - ص 68- دار الثقافة

جناب ابوبکر دلیل این انتخاب را روشن کنند چنین گفتند:

(( اگر خداوند از من سوال کند خواهم گفت بهترین شخص را از منظر خودم انتخاب کردم))

 

فقال أبو بكر : لئن سألني الله لأقولن : استخلفت عليهم خيرهم في نفسي

الامامة والسياسة - ابن قتيبة الدينوري ، تحقيق الشيري - ج 1 - ص 37

الامامة والسياسة - ابن قتيبة الدينوري ، تحقيق الزيني - ج 1 - ص 25

 

حال بنده یک سوال دارم

اهل سنت می گویند رسول الله کسی را بعد از خودشان معرفی نکردند به عنوان خلیفه. به نظر شما آیا عقل می پذیرد. ابوبکر که قبل از اسلام بت پرست و مشرک بوده است بیشتر از رسول الله دین خدا را بفهمد و کسی را انتخاب کند ولی پیامبر خیر؟

نظر شما چیه؟

عقل شما می پذیرد؟

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> سه شنبه 17 خرداد 1390برچسب:,

                                                          اشکال

 

 

چرا شیعیان اینقدر مقام ِ امام سوم خود را بالا برده اند تا جائییکه زیارت عاشورای آن امام را برابر با هزار حج و عمره و هزار غزوه همراه پیغمبر دانسته اند . آیا این اغراق آمیز نیست ؟؟؟

جواب

 

مقام والای امام حسین علیه السلام بر هیچ یک از مسلمانان پوشیده نیست چرا که هم اهل تسنن و هم اهل تشیع روایات فراوانی را در وصف آن امام بزرگوار نقل کردند که نشان از مقام والای آن امام بزرگوار و همچنین نشان از مقام والای دوستداران آن امام بزرگوار دارد . ما به سه حدیث از احادیثی که در کتب معتبره اهل تسنن وجود دارد اشاره میکنم

 

1_ در حالیکه در نص صریح ، پیغمبر اکرم فرمودند : تمام بهشتیان جوان هستند ، آنحضرت امام حسین را سرور جوانان اهل بهشت معرفی میکنند .......  روایت : حسن و حسین علیهما السلام سرور جوانان اهل بهشتند . ( جامع ترمذی ، ابواب المناقب ، باب المناقب الحسن و الحسین )

 

2 ـ  دوستداران و محبین امام حسین محبوب ِ خداوند هستند ...... روایت : پیغمبر اکرم فرمودند : حسین از من است و من از حسین ....... خداوند دوست دارد هر کسی را که حسین را دوست بدارد ( ترمذی ، ابواب المناقب ، باب المناقب الحسن و الحسین )

 

3_ از همه بالاتر اینکه حضرت رسول دوستداران و پیروان ِ امام حسین را هم درجه خود در روز قیامت دانسته اند ..... روایت : هر کسی مرا دوست بدارد و حسن و حسین و پدر و مادرشان را دوست بدارد در روز قیامت در درجه من خواهد بود . ( ترمذی ابواب المناقب باب مناقب علی ابن ابیطالب )

 

خلاصه : مقام والای امام حسین را خود شما اهل تسنن در کتابهایتان نقل کردید پس ما را ملامت نکنید که چرا اینقدر مقام آن امام را بالا برده اید و اما در مورد ثواب زیارت عاشوراء هم باید بگوئییم : وقتی دوستداران امام حسین در مقام انبیاء در قیامت محشور میشوند پس هیچ اغراقی نیست که در روایات آمده زیارت خود ِِ آن امام بزرگوار ثواب ِ فراوانی بمانند آنچه که ذکر کردید را دارامیباشد .

ماخذ : کتاب علل و پیدایش مذاهب اربعه نوشته آیت الله رضا زاده

 

ملاحظه : حال نوبت ما هست که از اهل تسنن سوال کنیم که :

 

به چه حقی آیات الهی را همطراز با نظر خلیفه دوم دانسته اید و گفته اید : خداوند طبق نظر خلیفه دوم آیات قرآن را نازل کرده است ؟!!! ( صحیح مسلم ج 4 کتاب فضائل الصحابه باب 12 فضائل عمر )

به چه حقی نظر خلیفه دوم را بر نظر پیغمبر برتری داده اید در حالیکه خود ِ خلیفه دوم از نظر خود تعبیر به بدعت کرده است ؟؟؟ ( صحیح بخاری ج3 ص 100 کتاب صلاه التراویح باب من قام رمضان )

 

ای اهل تسنن !!! این موارد و نمونه های فراوان دیگری که در کتب شما در مورد خلفاء خصوصا خلیفه دوم وجود دارد آیا اینها اغراق آمیز نیست ؟؟؟

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> شنبه 14 خرداد 1390برچسب:,

مقدمه:
در این پست قصد دارم دو نمونه از تخلفهای صحابه نسبت به امر رسول الله در روز صلح حدیبیه را بررسی کنم

الف: جناب عمر بن خطاب و تخلف از امر رسول الله
طبق کلام خود جناب عمر بن خطاب در روز صلح حدیبیه به نبوت حضرت رسول شک کرده است

در کتب اهل سنت از زبان جناب عمر چنین آمده است:

 والله ما شککت منذ اسلمت الا یومئذ (روز صلح حدیبیه)

(در این متن صراحتا جناب عمر به شک در نبوت اعتراف می نمایند)

المصنف عبدالرزاق ج5 ص 339- منشورات المجلس العلمی

صحیح ابن حبان ج 11 ص224- موسسه الرساله

المعجم الکبیر ج 20 ص 14- مکتبه ابن تیمیه

الدر المنثور ج6 ص77- دارالمعرفه

تاریخ مدینه دمشق ج 57 ص 229- دارالفکر

اهل سنت برای توجیه این شک چنین می گویند:

شک به نتیجه داشته است عمر بن خطاب

(اگر عمر گفته باشد که من شک کردم شک در این بوده است که آیا این حکم خداست یا حکم شخصی پیامبر چون ظاهر حکم بر ضرر مسلمانان بوده است.)

در کتب مختلف اهل سنت در مورد صلح حدیبیه چنین نوشته شده :

 (فانطلق عمر فلم یصبر متغیظا)

*صحیح مسلم ج5 ص175- دارالفکر

مجمع الزوائد ج3 ص237- دارالکتب العلمیه

دلائل النبوه ج3 ص1132- دارالعصامه*

حال به واکاوی معنی (متغیظا) می پردازیم:

واژه غیظ به معنای خشمناک شدن و تغیظ به معنای اظهار خشم می باشد که گاهی همراه صوتی می باشد.باید توجه داشته باشید که جناب عمر بن خطاب با فرمایش پیامبر قانع نگشتو صبر و تحمل ننمود و ........

مگر قران کریم نفرموده است: (ما ینطق عن الهوی)

و یا (لا ترفع اصواتکم فوق صوت النبی)

آیا باز هم با این تعاریف می توانیم بگوییم جناب عمر بن خطاب شک نکردند؟

بر فرض اینکه شک هم نباشد. به فرموده شما آیا ایشان کلام قران را نقض ننموده اند؟

و آیا این نقض گناهی بزرگ نمی باشد؟

چرا شما این را به عنوان یک اشکال به جناب عمر نمیدانید؟ بلکه افتخار عمر میدانید؟

ب: صحابه و تخلف از امر رسول الله

هنگامی که روز صلح حدیبیه ماجرای نوشتن صلح نامه پایان یافت پیامبر به اصحاب خود فرمودند: بلند شوید و قربانی کنید. سپس سر بتراشید. راوی می گوید به خدا قسم هیچ کس بلند نشد.

فلما فرغ من قضية الكتاب قال صلى الله عليه وآله وسلم لأصحابه : قوموا فانحروا ثم احلقوا ، فوالله ما قام منهم أحد حتى قال ذلك ثلاث مرات ، فلما لم يقم منهم أحد


نيل الأوطار - الشوكاني - ج 8 - ص 187- دار الجيل

مسند احمد - الإمام احمد بن حنبل - ج 4 - ص 331- دار صادر

صحيح البخاري - البخاري - ج 3 - ص 182- دارالفکر

السنن الكبرى - البيهقي - ج 5 - ص 215- دارالفکر

عمدة القاري - العيني - ج 14 - ص 5- دار إحياء التراث العربي


المصنف - عبد الرزاق الصنعاني - ج 5 - ص 340- منشورات المجلس العلمي


مسند ابن راهويه - إسحاق بن راهويه - ج 4 - ص 14- مكتبة الإيمان

المعجم الكبير - الطبراني - ج 20 - ص 14- دار إحياء التراث العربي

إرواء الغليل - محمد ناصر الألباني - ج 1 - ص 58- المكتب الإسلامي

جامع البيان - إبن جرير الطبري - ج 2 - ص 304- دار الفكر

جامع البيان - إبن جرير الطبري - ج 26 - ص 130- دار الفكر

تفسير الثعلبي - الثعلبي - ج 9 - ص 60- دار إحياء التراث العربي

تفسير البغوي - البغوي - ج 1 - ص 169- دارالمعرفه

تفسير البغوي - البغوي - ج 4 - ص 202- دارالمعرفه

تفسير ابن كثير - ابن كثير - ج 4 - ص 213- دارالمعرفه

الاحكام - ابن حزم - ج 4 - ص 423- مطبعة العاصمة

تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر - ج 57 - ص 229- دارالفکر

تاريخ الطبري - الطبري - ج 2 - ص 283- مؤسسة الأعلمي للمطبوعات

تاريخ الإسلام - الذهبي - ج 2 - ص 372- دار الكتاب العربي

البداية والنهاية - ابن كثير - ج 4 - ص 200- دار إحياء التراث العربي

إمتاع الأسماع - المقريزي - ج 9 - ص 13- دار الكتب العلمية

إمتاع الأسماع - المقريزي - ج 14 - ص 523- دار الكتب العلمية
السيرة النبوية - ابن كثير - ج 3 - ص 335- دار المعرفة
السيرة الحلبية - الحلبي - ج 2 - ص 713- دار المعرفة
در انتها:
دوستان و مخاطبین عزیز به نظر شما آیا بازهم می توان گفت صحابه کسانی بودند که تا پیامبر یه مطلبی رو می فرمود سمعا و طاعتا قبول میکردند همشون؟

نظر شما چیه؟

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> جمعه 13 خرداد 1390برچسب:,

 

اشکال

 

 

 

 

 

خداوند در آیه 124 سوره مبارکه بقره می فرماید : لا ینال عهدی الظالمین یعنی هیچ وقت عهد من به ظالمین نمی رسد . به گفته مفسرین شیعه و سنی مراد از عهد ، منصب امامت و خلافت است . از همین آیه می توان ثابت کرد که بر خلاف ادعای شیعیان خلافت خلفای سه گانه ( رضی الله عنهم ) کاملا بر حق بوده و هیچ ظلمی در کار نبوده است .

 

 

 

 

 

جواب

 

 

قبل از جواب دو مقدمه را خدمت شما عرض می کنیم

 

 

 

 

 

 

مقدمه 1 : ظلم در آیه شریفه معنای وسیعی دارد و هر نوع ظلمی را شامل می شود بر همین اساس اگر کسی حتی ظلم کوچکی ( چه در حق خود و چه در حق دیگران ) مرتکب شده باشد دیگر حق امامت و زعامت بر مسلمین را ندارد

 

 

 

 

 

مقدمه 2 : یکی از بزرگترین مصادیق ظلم ، شرک به خداوند است همچنانکه لقمان حکیم به فرزندش سفارش می کند که : یا بنی لا تشرک بالله ان الشرک لظلم عظیم یعنی ای پسر من ، به خداوند شرک نورز که شریک قرار دادن برای خداوند ظلم بزرگی است ( سوره لقمان / 13 ) . بنا بر این کسی که قبلا بت پرست بوده هرگز نمی تواند مقام امامت و خلافت را عهده دار شود همچنانکه این مطلب را در روایتی از عبد الله ابن مسعود می بینیم که پیغمبر اکرم فرمود : وقتی ابراهیم از خداوند سوال کرد که چه کسانی از فرزندان من ظالم هستند و حق امامت را ندارند؟ خداوند فرمود : من سجد لصنم من دونی لا اجعله اماما ابدا یعنی کسی که بر بت سجده کرده باشد هرگز او را امام قرار نمی دهم

 

 

 

 

 

 

نتیجه : اگر ما ثابت کنیم که خلفای سه گانه ، قبل از اسلام آوردنشان بت پرست بوده اند باید گفت که دیگر حق خلافت بر مسلمین را نداشته و حکومت آنها کاملا غاصبانه بود .

 

 

 

 

 

جواب اشکال

 

 

 

 

 

ما با توجه به مقدمات ذکر شده ، چند شاهد از منابع اهل سنت ذکر می کنیم که شاهد بر آنستکه خلفای سه گانه به خاطر پرستیدن بت قبل از اسلام سزاوار خلافت نبودند

 

 

 

 

 

ابوبکر >>> 1 _ ابوبکر در سن چهل سالگی اسلام آورد و موحّد شد ( تاریخ طبری ترجمه ابولقاسم پاینده ج3 ص 862 ) 2 _ در جائی از ابوبکر نقل کردند که به پیغمبر می گوید : تو چرا بت نمی پرستی ؟! معلوم می شود که خود ابوبکر بت می پرستید ( تاریخ نامه طبری منسوب به بعلمی ج 1 ص 38 چاپ البرز )

 

 

 

 

 

عمر >>> 1 _ او در سن 35 سالگی اسلام آورد و موحد شد و او شصت و پنجمین نفری بود که اسلام آورد ( مروج الذهب مسعودی ترجمه ابولقاسم پاینده ج1 ص 661 چاپ مرکز انتشارات علمی و فرهنگی ) 2_ خواهر عمر به او خطاب میکند که : تو بت پرستی   ( تاریخ کامل ابن اثیر ترجمه محمد حسین روحانی ج2 ص 907 و تاریخ الخلفاء سیوطی ص 110 چاپ شریف الرضی )

 

 

 

 

 

عثمان >>> در مورد او همین بس که او به دست ابوبکر مسلمان شد و همین امر نشان می دهد که او قبلا بت پرست بوده است که بعد از اسلام آوردن ابوبکر او نیز به تبعیت از ابوبکر مسلمان شد .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خلاصه : با توجه به اینکه خلفای سه گانه قبلا بت پرست بودند و مراد از ظالم در آیه شریفه ( بنا بر فرموده پیغمبر ) کسی استکه قبلا بت پرست بوده متوجه می شویم که بر خلاف ادعای اشکال کننده خلافت خلفای سه گانه از ناحیه خداوند نبوده و کاملا غصبی و ظالمانه بوده است

 

 

 

 

 

 

ماخذ : تفسیر نمونه ذیل تفسیر آیه 124 سوره مبارکه بقره ( لازم بذکر است که فقط مقدمه این جواب از تفسیر نمونه است و بقیه منابع در متن ذکر شده است )

 

 

 

 

 

ملاحظه : اگر ما حرف اهل تسنن را در مورد این آیه قبول کنیم ( و بگوئییم کسی که بر مسلمین امامت و زعامت داشته باشد حتما بر حق بوده و نمی تواند جزو ظالمین باشد ) لازم می آید که تمامی خلافتهائی که در تاریخ اسلام بوده را نیز بر حق دانسته و بگوئیم همه آنها بر اساس حق حکومت کرده اند !! در حالیکه خود ابوحنیفه که موسس یکی از مذاهب اربعه اهل تسنن است حکومت منصور را غاصبانه می خواند و خلافت را مخصوص اهل بیت می دانست و حاضر نشد منصب قضاوت در حکومت خلفای عباسی را بپذیرد . در تفسیر المنار نیز می خوانیم که ائمه اربعه اهل سنت همه با حکومتهای زمان خود مخالف بودند و آنها را لائق زعامت مسلمین نمی دانستند بخاطر اینکه افراد ظالم و ستمگری بودند .

 

 

 

 

 بنا بر این استدلال اهل سنت در بحثی که مطرح کردیم عملا با رفتار روسای مذاهب چهار گانه خودشان در تضاد است بنا بر این بهتر است اهل تسنن ابتداء نظر رووسای مذاهب خود را عوض کنند بعد همچین استنادی را از آیه شریفه داشته باشند .

 

 

 

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد

موضوع: <-PostCategory-> جمعه 13 خرداد 1390برچسب:,

 

    بسم الله الرحمن الرحیم

اين مطلب كه برخي از صحابه قصد داشته‌اند رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم را ترور كنند، از ديدگاه شيعه و سني قطعي است ؛ چنانچه در قرآن كريم آمده است:

يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ وَ كَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا وَ ما نَقَمُوا إِلاَّ أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْراً لَهُمْ وَ إِنْ يَتَوَلَّوْا يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ عَذاباً أَليماً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ فِي الْأَرْضِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصيرٍ. التوبه / 74.

منافقان به نام خدا سوگند ياد مي‌كنند كه چيز بدى نگفتند (چنان نيست) آنان سخنان كفرآميز بر زبان آوردند و بعد از اسلام آوردن، كافر شدند و تصميماتى اتخاذ كردند كه موفق به انجام آنها نشدند (سوء قصد بجان رسول خدا) آن ها به جاى آن كه در برابر نعمت و ثروتى كه به فضل و بخشش خدا و پيامبرش نصيب آنها شده، سپاسگزار باشند، در مقام كينه و دشمنى بر آمدند، با اينحال اگر توبه كنند براى آنها بسيار بهتر است و اگر نافرمانى كنند، خدا آنها را در دنيا و آخرت به عذابى بس دردناك مجازات خواهند كرد و در روى زمين هيچ دوست و ياورى براى آنان نخواهد بود.

بسياري از مفسرين اهل سنت در تفسير «وَهَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا» گفته‌اند كه مراد كساني هستند كه قصد داشتند در بازگشت از جنگ تبوك رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را ترور نمايند ؛ چنانچه بيهقي در دلائل النبوة و سيوطي در الدر المنثور مي‌نويسند:

عن عروة قال رجع رسول الله صلى الله عليه وسلم قافلا من تبوك إلى المدينة حتى إذا كان ببعض الطريق مكر برسول الله صلى الله عليه وسلم ناس من أصحابه فتآمروا أن يطرحوه من عقبة في الطريق فلما بلغوا العقبة أرادوا أن يسلكوها معه فلما غشيهم رسول الله صلى الله عليه وسلم أخبر خبرهم فقال من شاء منكم أن يأخذ بطن الوادي فإنه أوسع لكم وأخذ رسول الله صلى الله عليه وسلم العقبة وأخذ الناس ببطن الوادي الا النفر الذين مكروا برسول الله صلى الله عليه وسلم لما سمعوا ذلك استعدوا وتلثموا وقد هموا بأمر عظيم وأمر رسول الله صلى الله عليه وسلم حذيفة بن اليمان رضي الله عنه وعمار بن ياسر رضي الله عنه فمشيا معه مشيا فامر عمارا أن يأخذ بزمام الناقة وأمر حذيفة يسوقها فبينما هم يسيرون إذ سمعوا وكزة القوم من ورائهم قد غشوه فغضب رسول الله صلى الله عليه وسلم وأمر حذيفة أن يردهم وأبصر حذيفة رضي الله عنه غضب رسول الله صلى الله عليه وسلم فرجع ومعه محجن فاستقبل وجوه رواحلهم فضربها ضربا بالمحجن وأبصر القوم وهم متلثمون لا يشعروا انما ذلك فعل المسافر فرعبهم الله حين أبصروا حذيفة رضي الله عنه وظنوا ان مكرهم قد ظهر عليه فأسرعوا حتى خالطوا الناس وأقبل حذيفة رضي الله عنه حتى أدرك رسول الله صلى الله عليه وسلم فلما أدركه قال اضرب الراحلة يا حذيفة وامش أنت يا عمار فأسرعوا حتى استووا بأعلاها فخرجوا من العقبة ينتظرون الناس فقال النبي صلى الله عليه وسلم لحذيفة هل عرفت يا حذيفة من هؤلاء الرهط أحدا قال حذيفة عرفت راحلة فلان وفلان وقال كانت ظلمة الليل وغشيتهم وهم متلثمون فقال النبي صلى الله عليه وسلم هل علمتم ما كان شأنهم وما أرادوا قالوا لا والله يا رسول الله قال فإنهم مكروا ليسيروا معي حتى إذا طلعت في العقبة طرحوني منها قالوا أفلا تأمر بهم يا رسول الله فنضرب أعناقهم قال أكره أن يتحدث الناس ويقولوا ان محمدا وضع يده في أصحابه فسماهم لهما وقال اكتماهم.

بيهقى در دلائل النبوة از عروه روايت كرده كه او گفت: هنگامى كه رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله با مسلمين از تبوك مراجعت مي كرد و در راه مدينه بسير خود ادامه مي‌داد، گروهى از اصحاب او اجتماعى كردند، و تصميم گرفتند كه آن جناب را در يكى از گردنه‏هاى بين راه به طور مخفيانه از بين ببرند، و در نظر داشتند كه با آن حضرت از راه عقبه حركت كنند.

پيغمبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) از اين تصميم خائنانه مطلع شد و فرمود: هر كس ميل دارد از راه بيابان برود ؛ زيرا كه آن راه وسيع است و جمعيت به آسانى از آن مي گذرد، حضرت رسول (صلي الله عليه وآله وسلم) هم از راه عقبه كه منطقه كوهستانى بود به راه خود ادامه داد، اما آن چند نفر كه اراده قتل پيغمبر را داشتند براى اين كار مهيا شدند، و صورت هاى خود را پوشانيدند و جلو راه را گرفتند. حضرت رسول امر فرمود، حذيفة بن يمان و عمار بن ياسر در خدمتش باشند، و به عمار فرمود: مهار شتر را بگيرد و حذيفه هم او را سوق دهد، در اين هنگام كه راه مي‌رفتند ناگهان صداى دويدن آن جماعت را شنيدند، كه از پشت سر حركت مي‌كنند و آنان حضرت رسول را در ميان گرفتند و در نظر داشتند قصد شوم خود را عملى كنند.

پيغمبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) از اين جهت به غضب آمد، و به حذيفه امر كرد كه آن جماعت منافق را از آن جناب دور كند، حذيفه به طرف آن ها حمله كرد و با عصائى كه در دست داشت، بر صورت مركب‏هاى آنها زد و خود آنها را هم مضروب كرد، و آنها را شناخت، پس از اين جريان خداوند آنها را مرعوب نمود و آنها فهميدند كه حذيفه آنان را شناخته و مكرشان آشكار شده است، و با شتاب و عجله خودشان را به مسلمين رسانيدند و در ميان آنها داخل شدند.

بعد از رفتن آنها حذيفه خدمت حضرت رسول رسيد، و پيغمبر فرمود: حركت كنيد، و با شتاب از عقبه خارج شدند، و منتظر بودند تا مردم برسند، پيغمبر اكرم فرمود: اى حذيفه شما اين افراد را شناختيد ؟ عرض كرد: مركب فلان و فلان را شناختم، و چون شب تاريك بود، و آن‏ها هم صورت‏هاى خود را پوشيده بودند، از تشخيص آنها عاجز شدم.

حضرت فرمود: فهميديد كه اينها چه قصدى داشتند و در نظر داشتند چه عملى انجام دهند ؟ گفتند: مقصود آنان را ندانستيم، گفت: اين جماعت در نظر گرفته بودند از تاريكى شب استفاده كنند و مرا از كوه بزير اندازند، عرض كردند:

يا رسول اللَّه ! امر كنيد تا مردم گردن آنها را بزنند، فرمود: من دوست ندارم مردم بگويند كه محمد اصحاب خود را متهم مي‌كند و آنها را مي‌كشد، سپس رسول خدا آن‌ها را معرفي كرد و فرمود: شما اين موضوع را نديده بگيريد و ابراز نكنيد.

البيهقي، أبي بكر أحمد بن الحسين بن علي (متوفاي458هـ)، دلائل النبوة،  دلائل النبوة  ج 5، ص256،  باب رجوع النبي من تبوك وأمره بهدم مسجد الضرار ومكر المنافقين به في الطريق وعصمة الله تعالى إياه وإطلاعه عليه وما ظهر في ذلك من آثار النبوة، طبق برنامه الجامع الكبير؛

السيوطي، جلال الدين عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاي911هـ)، الدر المنثور،  ج 4، ص 243، ناشر: دار الفكر - بيروت – 1993.

اما اين كه اين افراد چه كساني بوده‌اند روشن نيست. برخي از علماي اهل سنت همانند ابن حزم اندلسي كه از استوانه‌هاي علمي اهل سنت به شمار مي‌رود نام اين افراد را آوره است. وي در كتاب المحلي مي‌نويسد:

أَنَّ أَبَا بَكْرٍ وَعُمَرَ وَعُثْمَانَ وَطَلْحَةَ وَسَعْدَ بن أبي وَقَّاصٍ رضي الله عنهم أَرَادُوا قَتْلَ النبي صلى الله عليه وسلم وَإِلْقَاءَهُ من الْعَقَبَةِ في تَبُوكَ.

ابوبكر، عمر، عثمان، طلحه، سعد بن أبي وقاص ؛ قصد كشتن پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم ) را داشتند و مي‌خواستند آن حضرت را از گردنه‌اي در تبوك به پايين پرتاب كنند.

إبن حزم الأندلسي الظاهري، ابومحمد علي بن أحمد بن سعيد (متوفاي456هـ)، المحلي،  ج 11، ص 224، تحقيق: لجنة إحياء التراث العربي، ناشر: دار الآفاق الجديدة – بيروت؛

و دار الفكر، توضيحات: طبعة مصححة ومقابلة على عدة مخطوطات ونسخ معتمدة كما قوبلت على النسخة التي حققها الأستاذ الشيخ أحمد محمد شاكر.

البته ابن حزم، وقتي اين حديث را نقل مي‌كند، تنها اشكالي كه به روايت دارد، وجود وليد بن عبد الله بن جميع در سلسله سند آن است و لذا مي‌گويد كه اين روايت موضوع و كذب است.

ما در اين جا نظر علماي علم رجال و بزرگان اهل سنت را در باره وليد بن عبد الله نقل مي‌كنيم تا ببنيم كه نظر ابن حزم از نظر علمي چه ارزشي دارد و تا چه اندازه قابل قبول است.

وقتي به كتاب‌هاي رجالي اهل سنت مراجعه مي‌كنيم،‌ مي بينيم كه بسياري از  علماي اهل سنت، وليد بن عبدالله بن جميع را توثيق كرده‌ و او را صدوق و ثقه خوانده‌اند ؛ چنانچه ابن حجر عسقلاني، حافظ علي الإطلاق اهل سنت و يكي ديگر از استوانه‌هاي علمي اهل سنت در تقريب التهذيب در باره او مي‌نويسد:

7459 - الوليد بن عبد الله بن جميع الزهري المكي نزيل الكوفة صدوق.

تقريب التهذيب، ابن حجر، ج 2، ص 286، وفات: 852، دراسة وتحقيق: مصطفى عبد القادر عطا، چاپ: الثانية، سال چاپ: 1415 - 1995 م، ناشر: دار الكتب العلمية، بيروت، لبنان، توضيحات: طبعة مقابلة على نسخة بخط المؤلف وعلى تهذيب التهذيب وتهذيب الكمال.

و همچنين ابن سعد در الطبقات الكبري مي‌نويسد:

الوليد بن عبد الله بن جميع الخزاعي من أنفسهم وكان ثقة وله أحاديث.

الطبقات الكبرى، محمد بن سعد، ج 6 - ص 354، وفات: 230، چاپخانه: دار صادر‌، بيروت، ناشر: دار صادر، بيروت.

و عجلي در معرفة الثقات خودش مي‌نويسد:

الوليد بن عبد الله بن جميع الزهري مكي ثقة.

معرفة الثقات، العجلي، ج 2 - ص 342، وفات: 261، چاپ: الأولى، سال چاپ: 1405، ناشر: مكتبة الدار، المدينة المنورة.

و نيز رازي در كتاب الجرج و التعديل در باره او مي‌نويسد:

نا عبد الرحمن نا عبد الله بن أحمد بن محمد بن حنبل فيما كتب إلى قال قال أبى: الوليد بن جميع ليس به بأس. نا عبد الرحمن قال ذكره أبى عن إسحاق بن منصور عن يحيى بن معين أنه قال: الوليد ابن جميع ثقة. نا عبد الرحمن قال سئل أبى عن الوليد بن جميع فقال: صالح الحديث. نا عبد الرحمن قال سألت أبا زرعة عن الوليد بن جميع فقال: لا بأس به.

الجرح والتعديل، الرازي، ج 9، ص 8، وفات: 327، چاپ: الأولى، سال چاپ: 1371 - 1952 م، چاپخانه: مطبعة مجلس دائرة المعارف العثمانية، بحيدر آباد الدكن، الهند، ناشر: دار إحياء التراث العربي، بيروت، توضيحات: عن النسخة المحفوظة في كوپريلي ( تحت رقم 278) وعن النسخة المحفوظة في مكتبة مراد ملا ( تحت رقم 1427) وعن النسخة المحفوظة في مكتبة دار الكتب المصرية ( تحت رقم 892).

و مزي در تهذيب الكمال مي‌نويسد:

قال عبد الله بن أحمد بن حنبل عن أبيه، وأبو داود: ليس به بأس. وقال إسحاق بن منصور، عن يحيى بن معين: ثقة. وكذلك قال العجلي وقال أبو زرعة: لا بأس به وقال أبو حاتم: صالح الحديث.

تهذيب الكمال، المزي، ج 31، ص 36 – 37، وفات: 742، تحقيق: تحقيق وضبط وتعليق: الدكتور بشار عواد معروف، چاپ: الرابعة، سال چاپ: 1406 - 1985 م، ناشر: مؤسسة الرسالة، بيروت، لبنان.

و ذهبي از بزرگترين علماي رجال اهل سنت در ميزان الاعتدال در باره وليد بن جميع مي‌نويسد:

وثقه ابن معين، والعجلي. وقال أحمد وأبو زرعة: ليس به بأس. وقال أبو حاتم: صالح الحديث.

ميزان الاعتدال، الذهبي، ج 4، ص 337، وفات: 748، تحقيق: علي محمد البجاوي، چاپ: الأولى، سال چاپ: 1382 - 1963 م، ناشر: دار المعرفة للطباعة والنشر - بيروت – لبنان.

و از همۀ اين‌ها مهمتر اين‌كه مسلم نيشابوري در صحيح مسلم دو بار از وليد بن عبد الله بن جميع روايت نقل كرده است: يك بار در  جلد 5، ص 177 ذيل باب الوفاء بالعهد،‌ و بار ديگر در ج8، ص 123 در كتاب صفات المنافقين و احكامهم. و اين نشان مي‌دهد كه وليد بن عبد الله از نظر ايشان موثق بوده است كه از او حديث نقل مي‌كند و گرنه نبايد نقل مي‌كرد. و اگر كسي بخواهد وليد بن عبدالله را تضعيف كند، بايد نام صحيح را نيز از كتاب صحيح مسلم بردارد.

در نتيجه وليد بن عبد الله بن جميع ثقه است و به تبع آن اين روايت نيز كاملا صحيحه است.

البته ما به صحت و سقم اين مطلب كه آن‌ها در اين ترور شركت داشته‌اند يا نه، كاري نداريم ما فقط مي‌خواستيم سخن ابن حزم اندلسي را از نظر علمي نقد و بررسي كنيم.

پس در حقيقت اين علماي اهل سنت هستند كه بايد از اين مطلب جواب دهند كه چرا ابن حزم اندلسي چنين روايتي را نقل و به صورت غير عالمانه آن را رد كرده است.

منبع:موسسه ی تحقیقاتی ولی عصر(عج)زیر نظر آیت الله حسینی قزوینی(حفظه الله)

التماس دعا

عشق یعنی لا فتی الا علی ***** عشق یعنی رهبرم سید علی بر خامنه ای امام خوبان صلوات اللهم عج لولیک الفرج رب صلعلی محمد و آل محمد